بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی به انعکاس آن در ادب پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

آیه۳۷سوره إسراء

وَلاَ تَمْشِ فِي الأَرْضِ مَرَحًا إِنَّكَ لَن تَخْرِقَ الأَرْضَ وَلَن تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولًا

و در [روى] زمين به نخوت گام برمدار چرا كه هرگز زمين را نمی ‏توانى شكافت و در بلندى به كوه ها نمی ‏توانى رسيد

خداوند کبر و غرور و خودبینی و خودستایی را منع فرموده و آن را بی پایه و بی اساس دانسته است، زیرا آدمیان به کمترین توفیقی که در خود حس می‌کنند حالت غرور و نوعی شادمانگی خودستایانه به خود می‌گیرند در حالی که اگر نیک بنگرند کار مهمی نکرده اند.

علاوه بر این، تکبر مانند دیگر اوصاف نا مطلوب عوارض و زیانهای متعدد به همراه دارد. اول آنکه قیافه انسان متکبر از لطف و جاذبه می‌افتد.

انسان مغرور در اولین قدم چهره‌اش ناموزون و نامطبوع می‌شود و به تدریج مهر و نشان تکبر بر چهره‌اش می‌نشیند چنانکه دروغگویان و حسابگران و اصحاب دیگر ناموزونی‌ها همه پس از مدتی چهره‌شان حال و هوایی نامطلوب پیدا می‌کند و مهرشان از دل مردمان می‌رود.

دیگر آنکه به علت استعلا و بلندی طلبی، هیچ آب فیض و برکت که از قله های انسانیت جاری است

به سوی او حرکت نمی‌کند. سعدی گوید:

افتادگی آموز اگر طالب فیضی        هرگز نخورد آب زمینی که بلند است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: